Έκθεση ζωγραφικής οιδυόρυθμοi
Εγκαίνεια: 19 Μαίου 2010 | 08.30 μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης: 19 | 30 Μαίου 2010
Δύο φίλοι ο Ι.Α.Πρώιος και ο Gί παρουσιάζουν στο φιλότεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης την δουλεία τους, των τελευταίων χρόνων.
Σε ένα χώρο απομεινάρι μιας αρχοντικής Θεσσαλονίκης που δεν υπάρχει πια, το Μπενσουνσάν χάνι στην οδό Εδέσσης 6 στα Άνω Λαδάδικα και έξω από τους συνηθισμένους εκθεσιακούς χώρους οι δύο φίλοι παρουσιάζουν μια φαινομενικά, στην πρώτη ματιά, διαφορετική δουλεία που όμως στον πυρήνα της συναντιέται και συνδιαλέγεται.
Η τέχνη και κάθε μορφή τέχνης έχει ανάγκη την συνύπαρξη και τον διάλογο, την διαφορετικότητα και την αντίθεση για να υπάρξει στην ουσία της, να είναι πολλαπλή σαν το σύμπαν.
Με άξονα αυτή την αρχή ο Ι.Α.Πρώιος εξετάζει ζητήματα ταυτότητας θέτει ερωτήματα, για την αναγκαιότητα τους, σε μια εποχή που η συντριβή της ταυτότητας και της ατομικότητας κινδυνεύει να σμπαραλιαστεί στις μυλόπετρες της παγκοσμιοποίησης. Έτσι ξεκινώντας από τις κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης, τόπο καταγωγής του καλλιτέχνη, οι πιπεριές κωδικοποιούν την πραγματικότητα και όπως γράφει η Λουίζα Αυγήτα: είναι η επανάληψη της πιπεριάς που κάνει τον κόσμο να μοιάζει και όχι η ενιαία πραγματικότητα που αναγκάζει την πιπεριά να επαναλαμβάνεται. Έτσι η πιπεριά δεν εκπροσωπεί τον συγκεκριμένο τόπο ούτε είναι σήμα κατατεθέν, είναι η αναγωγή του τοπικού σε μοτίβο του παγκόσμιου.
Αν στα έργα του Ι.Α.Πρώιου η αναζήτηση ταυτότητας τείνει να έχει κυρίαρχο ρόλο η αναζήτηση της μορφής και της φόρμας είναι στο επίκεντρο της δουλειάς του Gί. Χιλιάδες μορφές και μοτίβα διασπώνται για να ανασυνθέσουν και να γεννήσουν νέες μορφές. Ο πολιτικός προβληματισμός ενώ δείχνει να έχει αφετηρία τα αδιέξοδα της εποχής και τείνει να τα καταγράψει, ωστόσο μέσα από ορισμένα έργα του Gί, αντανακλά την δραματική εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας. Ο κόσμος και η απόγνωση στους δρόμους, μέσα από μια εικαστική γραφή και καταγραφή, να μετατρέπει την προσταγή της σιωπής σε κραυγή διαμαρτυρίας. Σε ένα άλλο μέρος της δουλείας του η κυριαρχία γραφιστικών στοιχείων ανασυνθέτουν και ταυτόχρονα ξαναγεννούν μορφές οικίες στο μάτι του θεατή δυσανάγνωστες όσο αφορά την τελική τους φόρμα που ωστόσο αφήνουν στον κάθε θεατή να τις ταυτίσει και να ταυτιστεί μαζί τους.
